IK BEN NIET GESTORVEN, IK BEN NOG HIER!

Ik ben niet gestorven,
Ik ben nog hier....
In volle aanwezigheid,
In je dromen....
In nachtelijke uren,
zien we elkaar immers terug....
Ook al ben je dat s'morgens vaak weer
vergeten....
Mijn dagelijks
aardse zijn,
is niet langer meer....
 
Maar in de sferen ben ik nog
net als voorheen....
Daar zullen wij elkaar weer groeten....
Je weet het wel,
Ik ben niet weg....
Je voelt het wel,
Ik ben nabij,
Je ziet het wel!

DE CREMATIE, ZO ONWERKELIJK WAS DIE DAG!

Na zijn overlijden kwamen er 5 dagen waarin we compleet geleefd werden....Er moet zoveel geregeld worden in zo'n korte tijd, ondanks dat we zijn crematie simpel en eenvoudig wilde houden, dat wilde hij zelf ook....

Thimo hield niet van veel poespas en een koude aula zei hem ook niet zo heel veel, dus besloten we de afscheidsceremonie thuis te houden....Lekker met zijn eigen vrienden en familie om hem heen en zijn en mijn eigen vertrouwde muziek erbij, nee, geen 5 liedjes, ik heb een map voor hem gemaakt en de muziek speelde continue zolang de plechtigheid duurde....

Hij mocht thuis worden opgebaard en ik besloot hem naast mijn bed in de slaapkamer op te baren, zo hoefde degene die hem liever niet zo zagen, hem ook niet te zien....

Twee dagen heb ik bij hem geslapen, de eerste en de laatste nacht, maar de kamer was te koud voor me door de koeling die onder hem lag....Dus de andere 3 dagen heb ik in de woonkamer geslapen die aan zijn kamer grensde, dus was wel dicht bij hem in de buurt....

Ik heb nog veel foto's gemaakt, wetende dat dat over een aantal dagen niet meer zou kunnen, nooit meer! En dat nooit meer krijgt dan toch een andere dimensie, je zegt zo snel het woordje nooit, terwijl je het in werkelijkheid zo weinig zou kan gebruiken als je er heel goed over nadenkt....Want de dood is onherroepelijk!

Om 9.00 uur stroomden de eerste vrienden en familie langzaam binnen, we wilden het redelijk besloten houden, omdat Thimo eigenlijk helemaal geen plechtigheid wilde....
Hij zei enkele weken voor zijn overlijden tegen me: "Mam, breng jij me maar weg, samen met Willem, ik hoef verder niemand meer te zien...."

Ik weet dat je normaal een laatste wens moet respecteren, maar aan dit verzoek kon ik geen gevolg geven en heb hem dat ook gezegd, gelukkig hebben we nog veel kunnen uitpraten voor zijn dood en kunnen overleggen wat hij wilde en wat wel of niet mogelijk was....Ik wist wat voor kleding hij aan wilde, inclusief muts en capuchon, wat het aanzicht toch enigszins luguber en eng maakte voor de mensen die hem nog wilde zien....Maar goed, het was zijn wens en hier heb ik me wel aan kunnen houden!

Maar ik kon toch niet tegen zijn biologische vader Willie, zijn zus Kim, zijn vrienden en rest van de familie zeggen dat ze niet mochten komen om nog afscheid van hem te nemen, dat ze niet welkom waren....Dat kon ik gewoon niet, dus we hebben het sober gehouden en klein om toch nog enigszins aan zijn wens tegemoet te komen!

Toen iedereen aanwezig was werd hij om 10.30 uur in zijn mooie rode kist gelegd....Ook weer zo'n punt, want hij wilde graag een zwarte kist, maar die waren standaard zo oubollig voor zo'n jonge knul, dat ik daar geen keuze uit kon maken....

Uiteindelijk vonden we deze mooie rode kist met gouden zon erop geschilderd en hier kon ik me wel in vinden, heb het hem niet meer kunnen vragen en moest deze keus alleen maken, tegen zijn wil in, maar ik denk dat hij er toch wel heel blij mee geweest zou zijn, de manier waarop alles verlopen is en hoe we het geregeld hadden....

We begonnen zijn kist in te richten met alle spulletjes, foto's en brieven die mee moesten met hem....Knuffels, jointjes, films die hij graag zag, alles ging mee op zijn laatste reis, zijn kist was afgeladen vol!

Nadat dat gebeurd was sloten Willem en ik de kist voor de allerlaatste keer, nog een laatste knuffel, een laatste zoen, een laatste aai over zijn mooie bolletje....Een laatste traan....

Buiten stond de rouwwagen al klaar op het erf voor onze boerderij waar we toen heel even samen woonden....
We wilden een lampion voor hem op laten gaan, maar dat is helaas niet gelukt....Hij wilde geen ballonnen en ik denk achteraf dat hij ook geen lampion wilde, we kregen hem niet de lucht in en uiteindelijk is ie door een rukwind omhoog gegaan, neergeklapt op de grond en gescheurd, we hebben hem in zijn kist meegegeven, zodat hij wel alle lieve woorden kon lezen die vrienden en familie hierop hadden achtergelaten....

De familie heeft hem samen in de rouwwagen gezet en dat was een moeilijk moment, klaar om te gaan op zijn laatste reis naar niemandsland, hopelijk een paradijs voor hem, terug bij zijn dierbare dieren en terug bij verloren familie (Opa, Oma Snoep, Klein Omaatje, Tante Liel, Sandertje zijn kleine neefje die stierf toen hij 7 jaar oud was door een noodlottig auto-ongeval) en zijn vrienden (Stefan en Lieke)....

Zoals hij wenste hebben Willem (zijn stiefvader) en ik zijn moeder Sjeeltje hem weggebracht naar het crematorium en hebben hem zelf de oven ingeschoven en dat moment viel niet mee kan ik je vertellen....

Dag lieve Thimo, we zullen je missen, voor altijd, maar je zit ook voor altijd in ieders hart gegrift, daar heb jij je eigen plekkie!