† THIMO'S ♥ MUZIEKHOEKJE ¶¶¶.... 
Picture
Picture

CELINE DION - TITANIC - DIE SPECIALE JONGEN....

Die speciale jongen Thimo, dat was jij....Jij belde terug als je vriendinnen de telefoon 1x lieten overgaan,  je smste ze soms horendol, jij hield hun hand vast ook al stonden je vrienden erbij, jij zei ze hoe mooi en hoe lief ze waren....Hoeveel je van ze hield....Ieder uur kregen ze wel 10 knuffels van je....

Zo bijzonder en des te specialer omdat je een autist was....Jij kon aan al je vrienden en vriendinnen onvoorwaardelijke liefde geven....Aan jou hadden ze een vriend voor het leven! En ze hielden van je, noemde je apart en speciaal, ze waren stuk voor stuk stapel op je....Vooral de dames dan....Werden soms ook moe van je, als je weer eens irritant en druk gedrag vertoonde, maar ze moesten er achteraf ook altijd weer vreselijk om lachen....Hoe boos ze ook op je waren, lang boos blijven konden ze niet....

We zullen je missen, voor altijd!
hyves

FILMPGEDICHT:MIJN LAATSTE WOORDEN....HET HADDEN THIEM ZIJN  LAATSTE WOORDEN KUNNEN ZIJN....

Erg heftig filmpje om naar te kijken en de woorden voorbij te horen komen....Erg confronterend voor mij, voor Thimo een bevrijding....Wat een feest had hij altijd alleen al bij het idee dat hij kon rondspoken als geest na zijn dood....Gek, maar hij verheugde zich daar echt op....Zijn manier van wraak nemen....Maar ook de vrijheid terug hebben die hij in zijn leven niet had....Nu kan hij naar huis wanneer hij dat wil, hij kan naar zijn vriendinnen wanneer hij dat wil, nu is hij degene die bepaald....Nu kan hij ook naar zijn vijanden wanneer hij daar zin in heeft....

Die vrijheid gun ik hem en heb zijn dood al lang geaccepteerd voordat het zover was....Voor zover je de dood van je kind kan accepteren....De manier waarop hij de dood in werd gejaagd is een stuk moeilijker te verkroppen....Een groot gedeelte van het rouwproces heb ik al gehad, toen Thimo nog leefde....Want ik wist dat deze dag ooit ging komen, dat wisten we allebei, dat wist ik al 4 1/2 jaar....Ik kende hem namelijk als mijn broekzak....En hij wist redelijk goed wat ie aan me had en hoe ie me moest paaien....We hielden onvoorwaardelijk van elkaar, maar hij vergat dat in zijn wanhoop wel eens, hoe geliefd hij was....Hoe ik het hem ook liet voelen, dan voelde hij zich zo alleen....

Jarenlang leefden we met die angst en de onzekerheid, de machteloosheid, de wanhoop....Tot het moment dat je hem vindt....En ik vond hem, in de vroege ochtend van 29 januari 2009, rond half 5....Het schouwonderzoek door twee schouw-artsen wees uit dat hij rond 4 uur moet zijn overleden....

Het eerste teken dat ik van hem kreeg?? Mijn pc viel uit! Net of hij me wilde zeggen: Mam, opschieten, je moet naar bed!